Het moet in 2003 geweest zijn
Een jaar vóór zijn dood
Ik zou hem aan het einde van de middag ontmoeten
In zijn studio vlakbij Bleecker Street in New York
Ik was gespannen
Leon Golub was een ‘master’ voor mij
Een kunstenaar die ik bewonderde
Om zijn werk
En om zijn kracht om door te gaan
Zijn engagement was hem in de VS niet altijd in dank afgenomen
Met name zijn grote Vietnam serie zette hem buiten het circuit
Lang werden hem tentoonstellingen onthouden in de grote musea
Die gaan voor safe niet voor oprecht
Het bleek een uiterst vriendelijke man
Die enthousiast vertelde over zijn werk
Zijn bronnen
Zijn gedachten over de wereld
Zijn filosofieën over politiek
Zijn strijd tegen museumautoriteiten
Het interview werd een boeiend gesprek
Hij sukkelde toen al met zijn gezondheid
Maar hij maakte zijn gebreken tot zijn kracht
Omdat hij fysiek niet meer in staat was tot meer
Liet hij hele delen van het linnen onberoerd
Hij ontdekte dat zijn werk daardoor aan kwaliteit won
Weglaten werd zijn nieuwe stijl van vertellen
Aan het einde van het gesprek vroeg hij
Of ik wilde aanschuiven bij het diner
“Gewoon bij een Italiaan hier om de hoek.
Op Houston.
Niks bijzonders.
Nancy is er ook, met een vriendin van haar.
Vraag of je vriend ook komt.”
Een uur later zaten we bij de Italiaan
In de vaste hoek
Achterin
Ver van het eetgeruis.
Ze aten er een paar keer per week.
De obers vroegen niet, ze wisten
Nancy bleek nog breekbaarder dan hij
Reumatiek pijnigde haar handen
En maakte iedere normale beweging tot een enorme inspanning
Haar schoonheid, haar elegantie en haar trots bleven stoer overeind
Een indrukwekkende vrouw
Die met behulp van een paar assistenten
Bleef doorwerken
Omdat ze vond dat het moest
Golub stak zijn bewondering niet onder stoelen of banken
Hij was voor zijn doen stil en gaf haar alle ruimte
“Waarom schrijf je niet over haar werk?”
De vraag die voor mij dodelijk had kunnen zijn
Gelukkig had ik dat al gedaan
Vijf jaar eerder
Maar haar Duitse galerie had het artikel niet doorgegeven
“Wil je het alsnog opsturen?
Ik wil het graag zien.”
Ze vroeg het haast bescheiden
Ik voelde me beschaamd
Wat deed mijn artikel ertoe?
“Ik verzamel alles wat er over mijn werk verschenen is
Dat vind ik belangrijk
Zij respecteren mij
Waarom zou ik hen niet respecteren?
Golub glimlachte
Ik voelde me kleiner worden
In 2004 overleed Golub
In 2009 overleed Spero
Ik moest aan deze ontmoeting denken
Toen ik hoorde
Dat de Serpentine Gallery in Londen
Een groot retrospectief van het werk van Nancy Spero ging presenteren
Ik heb meteen een ticket geboekt
Alsof ik iets waar moest maken
Postuum
Rob Perrée