Wie veel reist kan veel verhalen.
En weet wat wachten is.
Op tochtige perrons waar grijs onveranderd de modekleur blijft.
En de temperatuur nooit lijkt te kloppen met die van het nieuws.
Waar de paar banken altijd bezet zijn.
Of vuil.
Of te hard om op te zitten.
Waar de borden aankondigen wat de treinen niet weten.
Waar beeldschermen je soms voorliegen.
Waar de omgeroepen mededelingen steevast onverstaanbaar zijn.
Omdat de bouwers zich niet bekommerden om akoestiek.
Waar de frisdrankenautomaat alles verkoopt waar je net geen zin in hebt.
Waar haast en geduld een monsterverbond aangaan.
Waar iedereen strak voor zich uit kijkt
en niemand echt communiceert.
Waar alle mensen tot elkaar lijken te zijn veroordeeld.
Waar de schrille vertrekfluitjes nooit jouw trein betreffen.
Waar wachten met een HOOFDLETTER staat geschreven.
Wie veel reist kan veel verhalen.
En weet wat wachten is.
In vertrekhallen van vliegvelden.
Die ruimtes waar licht geen geld lijkt te kosten.
Waar winkels producten verkopen die je niet nodig hebt.
En restaurants eten dat je thuis niet zou eten.
Waar passagiers doelloos op en neer lopen.
Voor hun slepende handbagage uit.
Waar stoelen veranderen in slaapbanken.
En mensen in snurkers.
Waar dociele zwarte schoonmakers de ruimte om je benen schoonmaken.
En de vuilnisbakken omkeren in een rijdende vuilniszak.
Waar omroepers de vreemde talen opnieuw uitvinden.
Waar televisietoestellen CNN de ruimte in schreeuwen.
Waar iedereen angstvallig zijn spullen in de gaten houdt.
Bang gemaakt door herhaalde waarschuwingen.
Waar de baklucht van McDonalds zich vermengt met verspild haastzweet en de lucht van dure luchtjes.
Waar kinderen jengelen aan armen van vaders.
Waar lezers zich proberen te concentreren op hun krant of boek.
En grootouders nu al moe zijn en
gezinnen nu al ruzie hebben.
Waar iedereen bezig is met zichzelf.
Met een labtop als het nieuwste excuus.
Waar wachten met een HOOFDLETTER wordt geschreven.
Waarom doen we elkaar dit aan?
Waarom doen we niet een poging het wachten te verzachten?
De verveling bij de keel te grijpen?
Waarom hangen we perrons en vertrekhallen niet vol met tekeningen en posters gemaakt door jonge kunstenaars die een gat in de lucht springen als ze dit soort opdrachten krijgen?
Waarom plaatsen we niet overal sculpturen die opvallen, goed zijn én tegen een stootje kunnen?
Of interactieve kunstwerken?
Waarom vertonen we niet op allerlei strategische plekken videofilmpjes van internationale kunstenaars?
One MinuteTapes van studenten?
Waarom plaatsen we geen automaten waar je kunstenaars dvd’s kunt trekken die je op je computer kunt bekijken?
Waarom creëren we niet de mogelijkheid om films en muziek te downloaden?
Waarom installeren we geen geluidswerken die door kinderen en volwassenen gewaardeerd kunnen worden?
Waarom presenteren we geen programma van performances?
Waarom laten we de mogelijkheid voorbijgaan om kunst in de openbare ruimte te brengen?
Op een natuurlijke manier.
Die door veel mensen gewaardeerd zal worden.
Omdat ze de strijd tegen de verveling en de ergernis met gemak kan winnen.
Omdat het geld kost?
Omdat het teveel gedoe is?
Omdat het een hele organisatie vergt?
Ligt de winst niet in de vertrouwdheid met kunst die hiermee wordt bereikt?
Die betaalt zich later altijd uit.
Bovendien maak je het leven van de reiziger aangenamer.
Wachtkunst verzacht het wachten.
Wachtkunst vermindert de stress.
Wachtkunst stimuleert de nieuwsgierigheid naar kunst en cultuur.
Waar wachten we op?
KB 2009