Natuurlijk is het vervelend dat het economisch slechter gaat.
Iedereen wil het goed hebben.
Iedereen wil verwend worden.
Iedereen wil verwend zijn.
Het is prettig als je geluk kunt kopen.
Het is aanlokkelijk financieel zorgeloos te leven.
Een zwarte bankrekening kleurt beter dan een rode.
Maar wanneer wordt verwennerij gekte?
Wanneer wordt geluk een ander woord voor geld?
Wanneer wordt zorgeloosheid onverschilligheid?
Wanneer worden bankrekeningen speeltjes voor bankdirecteuren?
Wat de kunst betreft……..
Is het zo erg dat een Francis Bacon geen 60 miljoen meer opbrengt?
Moet je niet gewoon erkennen dat 8 miljoen voor een foto van Richard Prince helemaal nergens op slaat?
Moet je niet toegeven dat een schilderij dat in een galerie twee ton kost niets meer kan zijn dan een slechte grap?
Is het zo erg dat Christie’s en Sotheby’s een lagere omzet draaien?
Is het zo’n ramp dat kunstkopers lopend naar een galerie komen omdat ze hun auto-met-chauffeur de deur uit hebben moeten doen?
Is het zo erg dat musea hun uitbreidingsplannen in de la moeten stoppen?
Heeft de Tate Modern aan 9000 vierkante meter niet genoeg?
Moeten dat er nu echt 15000 worden?
Is 250 miljoen serieus een standaardprijs voor een beetje nieuw museum?
Is het zo erg dat kunstenaars het zonder assistenten moeten doen?
Is het nou zo ellendig dat Koons en consorten af en toe zelf de handen uit de mouwen steken?
Is het zo’n drama als galeries hun tweede of derde vestiging moeten sluiten?
Missen we daardoor zoveel goede tentoonstellingen?
Is het zo erg als al die gelakte en gestifte galerina’s een echte baan moeten gaan zoeken?
Zijn ze te breekbaar voor een normale kantoorbaan?
Is het zo erg als alleen de goede galeries overleven?
Moet New York er echt 350 hebben?
Is Berlijn pas Berlijn als het er meer dan 200 heeft?
Heeft Amsterdam aan 20 niet genoeg?
Is het zo vreselijk dat er volgend jaar 25 biënnales minder zijn?
Dan hebben we er toch nog steeds 75?
Is het zo erg als er een einde komt aan de waanzin rondom beurzen als de Frieze Art Fair, Art Basel Miami Beach en Art Basel?
Welk levend wezen kan überhaupt al die opgepimpte en opgepoetste kunst tot zich nemen en verwerken?
Daarvoor moet je geestelijk én lichamelijk in topconditie zijn.
Is rijkdom een goede bodem voor goede kunst van goede kunstenaars?
Is het zo erg als puisant rijke gasrussen geen kunst meer kopen zoals ze een voetbalclub opkopen of aan een derde echtgenote beginnen?
In een opwelling van misplaatste arrogantie.
Zonder te weten wat ze kopen of waar ze aan beginnen?
Is het zo erg als die oliearabieren niet meer de beurzen afstropen alsof ze hun weekaankopen doen bij Albert Heijn?
Is het zo erg als de kunst geen witwasmiddel meer is?
Als kunst ontsnapt aan de grijpgrage handen van verkapte criminelen?
Wat is er tegen kopers die zich wel interesseren voor kunst maar de afgelopen jaren over onvoldoende middelen beschikten om deel te nemen aan een volledig uit de bocht gevlogen kunstmarkt?
Wat is er tegen kopers die meer van kunst houden dan van geld?
Niets.
Het vervelende van een recessie is echter, dat ook goede zaken verdwijnen?
De financiële middelen van kranten en tijdschriften bijvoorbeeld om op een serieuze manier over kunst te schrijven en de kunst kritisch te volgen.
De musea die goed voorbereide, verrassende en oorspronkelijke tentoonstellingen maken?
De galeries die in hun programmering de vinger aan de pols houden.
Die interessante kunstenaars een kans bieden.
De biënnales die adembenemende inzichten geven in internationale ontwikkelingen.
Warhol zei ooit dat de beste vorm van kunst de kunst van het zaken doen is.
Warhol kraamde wel vaker onzin uit.
KB 2009