Jesse Helms is dood.
86 jaar.
Who the hell is……….
Jesse Helms was 30 jaar lang senator voor Noord-Carolina in de Amerikaanse Senaat.
Geboren in Monroe.
Een gat dat geen naam mag hebben.
Waar rassenscheiding normaal was.
Waar de straten met geloof waren geasfalteerd.
Hij was rabiaat conservatief.
IJselijk consequent.
“I did not come to Washington to be a ‘yes man’ “.
Hij werd ‘Senator No’.
Hij was tegen abortus.
Tegen euthanasie.
Tegen Cuba.
Tegen zwarten.
Tegen homoseksuelen.
Tegen Democraten.
Tegen hulp aan het buitenland.
Tegen demonstraties.
Tegen langharig tuig.
Tegen alles wat nieuw is.
Tegen aidsonderzoek.
Tegen behandeling van aidspatienten.
Hij noemde zichzelf trots een ‘redneck’.
Hij was extreem nationalistisch.
Zoals Prins Bernard altijd zijn anjer droeg, had Helms altijd de Amerikaanse vlag in zijn knoopsgat.
Hij hielp en hield Ronald Reagan in het zadel.
Groeide uit tot zijn conservatieve geweten.
Werd zijn excuus voor rechtse politiek.
Maar.
Hij was een zegen voor de kunst.
Vooral in de jaren tachtig.
“I like beautiful things, not modern art”,
is één van zijn meest geciteerde uitspraken.
Hij fulmineerde tegen het fotowerk van Robert Mapplethorpe.
Hij vond de maker een smeerlap.
Een schande voor zijn vaderland.
Zijn onderwerpen weerzinwekkend.
Hij dreigde de NEA – de Amerikaanse Mondriaan Stichting – met intrekking van subsidie als ze dit soort kunst bleef steunen.
Hij ging zo tekeer, dat een geplande tentoonstelling in Washington werd afgelast omdat de verantwoordelijke conservator zwakke knieën kreeg en het verantwoordelijke museum zijn subsidie niet op het spel wilde zetten.
Hij schreeuwde moord en brand toen Andres Serrano zijn ‘Piss Christ’ tentoonstelde.
Hij dreigde hem met processen wegens godslastering.
Hij dreigde diens loopbaan kapot te maken.
Hij zorgde er persoonlijk voor dat een tentoonstelling in New York – over censuur in de kunst, georganiseerd door de kunstenaars Nan Goldin en David Wojnarowic – het op het laatste moment zonder geld moest doen.
Hij zorgde ervoor dat kunstenaars massaal in woede ontstaken.
Dat kunstenaars zich hard maakten voor elkaar.
Dat ze de straat op gingen om voor hun artistieke vrijheid op te komen.
Dat kunstenaars de grenzen gingen opzoeken.
Dat het publiek wakker werd geschud.
Dat de publieke ruimte werd gebruikt om misstanden aan de kaak te stellen.
Dat aidscampagnes visuele en morele steun kregen.
Dat musea uit hun veilige sleur stapten en voorzichtig experimenten aangingen.
Dat de gevestigde galeries concurrentie kregen van een actief alternatief circuit.
Dat de kunst levendiger werd dan ze in jaren geweest was.
Dat de kunst ergens voor stond.
Jesse Helms was een zegen voor de kunst.
Maar…….. Jesse Helms is dood.
Het wordt hoog tijd voor een nieuwe Jesse Helms.
Hij kan niet conservatief genoeg zijn.
Hij moet George W. naar de kroon steken.
Ik vrees dat ik nog even geduld moeten hebben.
De Democraten en Obama zijn ongetwijfeld een zegen voor het volk,
maar de kunst zal er niet beter van worden.
Eerder tevreden.
En tevreden kunst is voer voor columnisten, maar de dood in de pot.
KB 2008